AURORA AND TITHONUS Aurora dea Tithonum, virum pulchrum, amabat. Venit igitur ad Iovem: "O rex deorum," dicit, "audi me! Meus Tithonus non est deus; post paucos annos ad senectutem veniet. Si vitam perpetuam huic dabis, te semper laudabo." Stulta Aurora! Magnum periculum illius doni non vides. Immortalitatem Tithono dat Iuppiter, sed ille, dum vivit, senescit. Tempus fugit: nunc Aurora bella, Tithonus non bellus est. Corpus rugosum curvumque iam non valet; sapientia in animo non manet. Quid Aurora faciet? Poteritne formam Tithono restituere? Cogitat et consilium capit: "O Tithone, mi amor! Te vertam in cicadam; tum garrire sine culpa poteris. Hac in cavea vives, et te semper amabo."